افلاکیان

وقتی خداوند خرد را آفرید، به وی فرمود، << بیا>> . پس آمد. 

آن گاه فرمود : << من کیستم و تو کیستی؟>> گفت: من، منم و تو تو یی!

آن گاه [ خداوند]  به وی فرمود: << پشت کن >>. او پشت کرد. 

آن گاه به وی فرمود: << من کیستم و تو کیستی؟>> گفت: من بنده خوارم و تو پروردگار بزرگ هستی.

وقتی عقل در مقابل نور قرار می گیرد، احساس می کند که خود چیزی است. نمی داند که او آینه دار نور حق تعالی است و خود چیزی ندارد و لذا می گوید: من ، منم و تو ، تویی! ؛ اما وقتی پشت کرد، در تاریکی محض قرار می گیرد و  می فهمد که هیچ ندارد.

مثل آینه ای که وقتی روبروست ، نمی داند که آنچه دارد از خودش نیست.  

                زمزم عرفان ( محمد ری شهری)